အားလပ်ရက် စွန့်စားခန်း-၂
“ရှင်… ရှင်တို့ ဘာပစ္စည်းလိုချင်သလဲ ရှိတာတွေ အကုန်ယူသွားကြပါ။ ဒါပေမယ့် လူတွေကိုတော့ ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ရှင်”
ဒေါ်အေမီကြိုင်က ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် တုန်ယင်နေသော အသံဖြင့် ဓားပြလားမသိ၊ အနုကြမ်းလား မသိသည့် လူဆိုးအုပ်စုကို တောင်းပန်နေသည်။
“မင်းကြောက်နေဖို့ မလိုပါဘူး မရွှေချောရယ်၊ ပစ္စည်းတွေကိုလား… ငါတို့ ယူသွားပြီး ဝေသုံးကြမှာ ကျိန်းသေတာပေါ့၊ မယူမှာ မပူနဲ့၊ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီမတိုင်မီ ငါတို့တွေ ပျော်ပျော်ပါးပါး အရင်ကစားကြရအောင်ပါ”
ဦးအောင်မော် အကဲခတ်ကြည့်ရသလောက် ဒီလူက အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ပဲ ဖြစ်ရမည်။ တချိန်လုံး သူတစ်ယောက်ပဲ ဦးဆောင်ပြီး ပြောနေတာကိုး။ နောက်နှစ်ယောက်ကတော့ ဘာစကား တစ်ခွန်းမှ မဟပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးနဲ့ သေနတ်ကိုင်ပြီး မျက်ခြေမပြတ် ချိန်ထားတာပဲရှိသည်။
“အမယ်..မယ်.. ကြည့်စမ်း.. မယ်တော်ကလည်းလှ၊ သမီးတော်ကလည်း ချစ်စရာလေး..၊ ဟား ဟားးးး”
“မင်းတို့ ဘာလုပ်ကြမလို့လဲ..? မလုပ်နဲ့နော်..”
ဦးအောင်မော်က အလောတကြီး ဟန့်လိုက်၏။
“ခင်ဗျား ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ၊ တော်ကြာနေရင် ခင်ဗျား ကြိုက်သွားလိမ့်မယ်… ဟေ့.. အမျိုးသမီးအဖွဲ့၊ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ချစမ်း”
ခေါင်းဆောင်ကတော့ ဆက်၍ အော်ဒါပေးနေလေသည်။ ဒေါ်အေမီကြိုင်နှင့် သမီးဖြစ်သူ ရွှန်းရတီတို့မှာ လူဆိုးအဖွဲ့ ခေါင်းဆောင်၏ အမိန့်စကားကြောင့် ကြောက်လဲကြောက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ ဖြစ်နေသည်။
“မလုပ်ပါနဲ့ရှင်… တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျမတို့ကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့”
“ဖောင်း…ခွပ်..”
“အ”
လူဆိုးထံမှ အဖြေစကားသံအစား ဦးလူမော်ထံသို့ လျှောက်သွားပြီး သေနတ်ဒင်ဖြင့် မျက်နှာကို ဖောင်းကနဲ ခပ်ပြင်းပြင်း လွှဲရိုက်လိုက်ရာ ဂျိုစောင်းမှ သွေးများ ဖြာကျလာလေသည်။ ပြီးလျှင် သေနတ်ပြောင်းဖြင့် နားထင်သို့ တေ့ထားလျက်..
“ကောင်းကောင်းပြောလို့ ရမလား…၊ ဒါမှမဟုတ် ငါ အကြမ်းနည်း သုံးရမလား၊ မချွတ်ရင် နင့်လင်ကို အခုတစ်ခါထဲ ပစ်ချလိုက်ရမလား…”
“မ..မ..မပစ်ပါနဲ့ ချွတ်ဆို.. ချွတ်ပါ့မယ်”
အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်မှာ ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိတော့ပေ။ သူမတို့မှာ အဝတ်များကို တစ်စခြင်းစီ ရှိုးတိုးရှန့်တန့် စိတ်မသက်သာစွာဖြင့် ချွတ်ချနေရလေသည်။ ရှက်ကလည်း ရှက်သည်။
ပထမ၌ သူမတို့နှစ်ယောက် အပေါ်အောက် အတွင်းခံများ ဖြစ်သည့် ဘရာနှင့် ပင်တီများကို မချွတ်သေးပဲ ပေကပ်နေကြသေးသည်။ သို့သော် လူဆိုးခေါင်းဆောင်က တစ်စမကျန် ချွတ်ပစ်ရန် ခပ်ထန်ထန်ပင် အမိန့်ပေးလေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဘယ်လိုမှ မငြင်းဆန်နိုင်တော့ပဲ သားအမိနှစ်ယောက်တို့မှာ ဧည့်ခန်းအလယ်တွင် ကိုယ်လုံးတီး အဖွေးသားဖြင့် ပေါင်လေးတွေ တုပ်ပြီး တတ်နိုင်သမျှ အရှက်ကိုကွယ်ကာ ထိုင်နေကြရရှာသည်။ ဓားပြအဖွဲ့၏ မျက်လုံး သုံးစုံက သူတို့သားအမိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်များကို မျက်လုံးများ ကျွတ်ကျလုမတတ် ကြည့်နေကြလေသည်။
ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ အသက် ၄၀ နီးပါး ရှိနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ရုပ်ရည်နှင့် ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားမှာ လှပနေဆဲဖြစ်၏။ ဆိုရှယ်ကျသော မိသားစုမှ ဖြစ်၍ gym သို့သွားပြီး အမြဲ ဖစ်တ်နက်စ် လေ့ကျင့်ခန်း ပြုလုပ်ခြင်း၊ အေရိုးဗစ် အမြဲကစားခြင်းတို့ကြောင့် အခုမှ ၃၀ ကျော်ကျော် အပျိုကြီး တစ်ယောက်ကဲ့သို့ ထင်ရ၏။ ကျားတကာမြင်လျှင် သွားရည်ကျစရာ အကိတ်ကြီး ဖြစ်လေသည်။
အထူးသဖြင့် ဖွံ့ထွားလှသော နို့အုံကြီး တစ်စုံက တင်းရင်း တုန်ခါလျက်ရှိပြီး မြင်ရသူအဖို့ သတ္တဝါတို့အဖို့ ရမ္မက်ကြွ၍ ချချင်စရာကြီး ဖြစ်လေသည်။ ပေါင်ခြံကြားမှ ငရုတ်ဆုံကြီးကလည်း အကြီးစားဆိုဒ်ကြီး ဖြစ်ပြီး စောက်မွှေးအုံထူထူကြီးက ဖုံးလွှမ်းထား၏။ ဘယ်ကျည်ပွေ့မဆို လက်ခံ အထောင်းခံနိုင်မည့် ဆိုဒ်ကြီးပင်။
သမီးဖြစ်သူ ရွှန်းရတီမော်ကတော့ ယခုနှစ်တွင် မြီးကောင်ပေါက်မလေး အဖြစ်မှ အပျိုဖားဖား ဖြစ်လာပြီ ဖြစ်သဖြင့် နို့အုံလေးမှာ အတန်ငယ် ပြည့်ဖြိုးလာပြီ ဖြစ်သော်လည်း သိပ်အထွားကြီး ကန်ထွက်နေသည်မဟုတ် အနေတော် ကြည့်ကောင်းရုံပင် ဖြစ်သည်၊ သို့သော် ဆက်စီကျလှ၏။ ပေါင်ကြားမှ နှုတ်ခမ်းသား ပိပိလေးနှင့် တန်ဆာဆင်ထားသော ရှပ်တာတံခါးချပ်လေးပေါ်တွင် အမွှေးပါးပါးလေးများ ယှက်ဖုံးနေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက ပန်းနုရောင် လွလွလေးတွေ ဖြစ်၏။
“ခြေထောက်တွေ ဘေးကားပြီး ပေါင်ဖြဲလိုက်စမ်း”
ဓားပြခေါင်းဆောင်က ဒေါ်အေမီကြိုင်ဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး အမိန့်ပေးလိုက်ပြန်သည်။
“အို..အမလေး.. ကျမကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ရှင်၊ ကျမ.. မလုပ်နိုင်ဘူး”
“ရတယ်လေ၊ ဒီလိုဆိုလဲ နင့်အစား နင့်သမီးကိုပဲ လုပ်ခိုင်းရမှာပေါ့”
ဓားပြက ပြောရင်းနှင့် တပြိုင်တည်း ရွှန်းရတီဘက်သို့ လှည့်သွားလေတော့ရာ..
“သ..သမီးကိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ရှင်၊ ကျ..ကျမ သဘောတူပါပြီ”
ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ သမီးကို ချစ်သောစိတ်ကြောင့် ရွှန်းရတီကို အထိမခံနိုင်သဖြင့် ဓားပြ အမိန့်ပေးသည့်အတိုင်း သူမ၏ ပေါင်ကို ဖြဲကားပေးလိုက်လေရာ ဟပြဲလာသော စောက်ဖုတ် အလယ်မှ နီရဲရဲ စောက်ခေါင်းကို မြင်နေရလေပြီ။
ဦးအောင်မော်မှာကား သူ့မိန်းမ အေမီကြိုင်ကို သနားစိတ်ဖြင့် ကြည့်နေရရုံမှတပါး ဘာမှမလုပ်နိုင်၊ မတတ်နိုင်ပေ။ အကယ်၍ တစုံတရာကို သတိကင်းမဲ့စွာ ပြုလုပ်မိပါက၊ သူတို့ မိသားစုများ အသက်သို့တိုင်အောင် အန္တရာယ်ကြီးကြောင်း သိနေ၍ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး လက်ပြန်ကြိုးကလည်း အတုပ်ခံထားရသေးသည်။
ဓားပြက ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဒေါ်အေမီကြိုင်၏ ပေါင်ခြံကြား၊ ပြဲကားနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးဆီသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်လေသည်။ သူက ခေါင်းငုံ့ပြီး စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးများကို လျှာဖြင့် လိမ်းလှည့်၍ စိမ်ပြေနပြေ လျက်ပေးနေသည်။
ဒေါ်အေမီကြိုင်တစ်ယောက် ထိတ်လန့်ဖွယ် အန္တရာယ်နှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော အခြေအနေ ဖြစ်နေသော်လည်း သူမ၏ ပေါင်ခြံကြားတွင် လိမ်းလှည့်ကစားနေသော လျှာ၏ အရသာနှင့်၊ နို့လုံးကြီးများကို အားရပါးရ ညှစ်နယ်ခံနေရမှုများကြောင့် ကြက်သီး မွေးညှင်းများထလျက်၊ ပြောမပြတတ်သော ဖီလင်တစ်မျိုးကို ခံစားနေရလေတော့သည်။
သဘာဝအရ လိင်အင်္ဂါကို သေချာ မွှေနှောက်ပြီး နှိုးဆွခြင်း လျက်ခြင်း ခံနေရသဖြင့် အော်တိုမက်တစ်ပင် ခံချင်စိတ်များက တရွရွ ပေါ်လာရတော့၏။ သူမ၏ ဖြဲကားပေးထားသော ပေါင်နှင့် ခြေထောက်များမှာ သူမကိုယ်သူမ သတိမထားမိခင်မီမှာပင် တွန့်လိမ်၍ ကားပေးလိုက်၊ ဆွဲစိပေးလိုက်ဖြင့် အချက်ကျကျ တုံ့ပြန်ပေးနေမိတော့သည်။ လည်ချောင်းထဲမှလည်း တိုးညင်းသော ငြီးတွားသံများ စတင်ထွက်လာ၏။
အေမီကြိုင်၏ ဖင်ကြီးများ၊ တင်ဆုံကြီးများက ဘယ်ညာ ရမ်းခါလျက် ရှိချေပြီ။ အဖုတ်ကြီးကို သတိလက်လွတ် ကော့တင်ပေးနေကာ၊ လျှာကစားချက်များကို တုံ့ပြန်ပေးလျက်ရှိသည်။
“အူးးး တော်… တော်ပါတော့၊ ကျ..ကျမ မနေတတ်တော့ဘူး”
ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ ဓားပြခေါင်းဆောင်၏ လျှာစွမ်းပြ လှုံ့ဆော် နှိုးဆွမှုများကြောင့် မနေတတ် မထိုင်တတ်ဖြစ်ကာ ထအော်နေတော့၏။ မျက်စိရှေ့တွင် မြင်နေရသော မြင်ကွင်းနှင့် ကြားနေရသော အသံများကြောင့် အခန်းတွင်းတွင် ရှိနေကြသော လူအားလုံးမှာ စိတ်များ အကြီးအကျယ် လှုပ်ရှားနေကြလေသည်။ ထိုအထဲတွင် တေဇာမော် တစ်ယောက်လည်း အပါအဝင် ဖြစ်လေသည်။
ရှေ့တွင် ဖြစ်ပျက်နေသော သူ့မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်အေမီကြိုင်၏ သွေးဆူကြွဖွယ် လှုပ်ရှားတုန့်ပြန်မှု အခြေအနေများကို ကြည့်ပြီး၊ ယခု သူ၏ ပေါင်ကြားမှ ဖွားဘက်တော် ညီငယ်မှာ ထိမ်းကွပ်၍မရပဲ ထကြွနေလေပြီ။
ဒေါ်အေမီကြိုင် တစ်ယောက်မှာလည်း ဓားပြကောင်၏ အစွမ်းပြမှုကို အလိုက်သင့် တုန့်ပြန်နေမိပြီး ဖင်ကြီးကို ခါရမ်းလှုပ်ရှားပေးလျက်ရှိသည်။ သတိကင်းလွတ်စွာဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပေ။ စောက်ရည်များမှာလည်း တားမနိုင် ဆီးမရ ထွက်ကျလာတော့သည်။
ဓားပြခေါင်းဆောင်က အေမီကြိုင်၏ ပေါင်ကြားမှ မျက်နှာခွာလိုက်သောအခါ မျက်နှာဖုံးနက် အောက်စပ်မှ ပေါ်နေသော သူ၏ ပါးစပ်နှင့် နှာခေါင်းများတွင် အေမီကြိုင်၏ စောက်ပတ်မှ ထွက်လာသော စောက်ရည်များဖြင့် ပေပွလျက်ရှိ၏။ ဓားပြခေါင်းဆောင်က ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတစ်ပတ် မျက်စိကစား၍ လိုက်ကြည့်နေသည်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးအစုံက တေဇာမော်ထံ အရောက်တွင် ရပ်သွားလေ၏။
တေဇာမှာ ယခု စိတ်လှုပ်ရှားမှု ကြီးစွာဖြင့် တောင့်တင်းစွာ ထိုင်နေမိလျက်၊ အတွင်းခံ ဝတ်မထားသဖြင့် ဘောင်းဘီဂွကြားမှလည်း သိသိသာသာကြီး ဖု၍ ထောင်ထွက်နေသည်။
“ဟား ဟား ဟား… ဘယ်လိုလဲကွ၊ မင်းအမေကို ဒီပုံနဲ့ မြင်တော့ ထန်လာပြီ မဟုတ်လား၊ ဟားးး လီးတောင်၊ တောင်နေပြီပဲကွ”
တေဇာမော်မှာ ဓားပြ၏ စကားကြောင့် မျက်နှာကြီး အမ်းကာ ရှက်နေ၏။
“ဟုတ်ပေ့ကွာ… ငါမင်းကို သနားတောင်လာပြီ၊ မင်းဆန္ဒတွေကို ကူပြီး ဖြေလျှော့ပေးရတော့မှာပေါ့၊ ငါက သဘောကောင်းပါတယ်။ ကဲ ထရပ်စမ်း”
တေဇာမှာ ဓားပြပေးသည့် အမိန့်အတိုင်း၊ ခြေတုန် လက်တုန်၊ ကုန်းကုန်းကွကွနှင့် ထရပ်လိုက်ရသည်။
“ကဲ.. တစ်ယောက်၊ သူ့လက်ကို ကြိုးဖြေပေးလိုက်၊ လွတ်လပ်သွားပြီဆိုပြီး ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ်လုပ်ဖို့ မကြံနဲ့နော်၊ မနက်ဖြန် မနက်စာ ထမင်းမစားရပဲ ဖြစ်သွားမယ်”
ဓားပြတစ်ယောက်က တေဇာ့ကို ချည်ထားသည့် လက်ပြန်ကြိုးကို ဖြေပေးလိုက်သည်။
“ကဲ.. မင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်စမ်း၊ ပြီးရင် ဒီကိုလျှောက်လာလိုက်”
တေဇာမှာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ရန် ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေသည်။
“ဟေ့ကောင်… ချွတ်ဆို.. မချွတ်သေးဘူးလား..”
ဓားပြခေါင်းဆောင်က ကြမ်းတမ်းသော အသံဖြင့် သေနတ်ရမ်းပြီး ဟိန်းဟောက်လိုက်သောအခါ တေဇာမှာ မတတ်နိုင်တော့ပဲ သူ၏ ဘောက်ဆာဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ရပြီး အခန်းအလယ်သို့ လျှောက်လာခဲ့ရ၏။
“မင်းအမေ ရှေ့တဲ့တဲ့မှာ ရပ်လိုက်စမ်း…”
တေဇာမှာ အမိန့်ပေးသည့်အတိုင်း လိုက်လုပ်နေရသည်။ တေဇာမော်၏ တောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သော ၆ လက်မ ၇ လက်မ ဆိုဒ်လောက်ရှိမည့် လီးကြီးက အမေဖြစ်သူ ဒေါ်အေမီကြိုင် ကြုံ့ကြုံ့ထိုင်နေသည့်ရှေ့၊ မျက်နှာနားတွင် တဝဲဝဲ ဖြစ်နေသည်။
ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ သူမ၏ မျက်နှားနားတွင် ရမ်းတမ်ရမ်းတမ်း ဖြစ်နေသော ဟာကြီးကို ကြည့်၍ မင်သက်နေမိသည်။ လူပျို ပေါက်စလေး ဖြစ်ကတည်းက မမြင်ခဲ့ရသော သူမသား၏ ပစ္စည်းမှာ ဒီလောက်ကြီးထွား ကြိုင်းလာလိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမှ မတွေးထင်ခဲ့ဖူးပေ။ ဒစ်ထိပ်ကြီးမှာ ပြူးပြဲလန်ထွက်နေ၏။
“ကဲ…ဟေ့ကောင်.. ခုနငါလုပ်တာကို မင်းကြည့်ထားတယ် မဟုတ်လား၊ မခက်လောက်ပါဘူး။ သွား… ခုနက ငါလုပ်တဲ့အတိုင်း မင်းအမေကို သွားလုပ်စမ်း၊ တို့က လိုက်ဗ်ဗွီဒီယို ကြည့်ကြမယ်..”
“မ..မ..မလုပ်ပါနဲ့ရှင်၊ ကျမကို ရှင်တို့ ဘာလုပ်လုပ်၊ ကြိုက်သလို လုပ်ပါရှင်။ ဒါပေမယ့် ကျမသားနဲ့တော့ အဲ့ဒီလို ပေးမလုပ်ခိုင်းပါနဲ့.. ရှိကြီးခိုးပါရဲ့…”
ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ ငိုမတတ် တောင်းပန်နေသည်။ သို့သော် ဓားပြက နားဝင်ပုံမရပေ။ တေဇာမော်ကို ဂုတ်မှကိုင်ဆွဲယူလာ၍ အမေဖြစ်သူ အေမီကြိုင်၏ ပေါင်ကြားတွင် ထိုင်ခိုင်ပြီး
“မြန်မြန်လုပ်.. မင်းအမေကို ကောင်းကောင်း ပြုစုပေးလိုက်စမ်း၊ မလုပ်ရင် သေဖို့သာ ပြင်ပေတော့”
တေဇာက သူ့အမေ၏ မျက်နှာကို ကြေကွဲစွာ ကြည့်နေသည်။ မျက်လုံးအစုံက သူ့ကို ခွင့်လွှတ်ရန် တောင်းပန်နေသလို။ သူ့မှာ ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိတော့ပေ။ စိတ်ကလည်း နှစ်ခွ ဖြစ်နေသည်။ နောက်စိတ်တစ်မျိုးက သူ့ရှေတွင် ဟပြဲကြီး ဖြစ်နေသော သူ့အမေ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကုန်း၍ လျက်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်က တားမရအောင် ဖြစ်ပေါ်နေခြင်းပင်။ ဒေါ်အေမီကြိုင်က အခြေအနေကို မယုံနိုင်သေးသလိုဖြင့် သားဖြစ်သူကို ပြူးပြဲ၍ ကြည့်နေ၏။
“သားကို ခွင့်လွှတ်ပါ မေမေ”
တေဇာ ဤဝါကျကို နောက်ဆုံး ပြောလိုက်ပြီး သူ့အမေ၏ စောက်ပတ်ကြီးဆီသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်လျက်၊ လျှာကိုထုတ်၍ စောက်ပတ်ကြီးကို လျက်လိုက်သည်။ ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ ကြက်သီးမွေးညှင်း တဖြင်းဖြင်း ထသွားလေသည်။ တေဇာသည် သူ့အမေ၏ စောက်ပတ် နှစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့် ကိုင်ဖြဲလျက် စောက်ရည်များဖြင့် ရွှဲအိနေပြီးဖြစ်သော စောက်ခေါင်းထဲသို့ သူ၏ လျှာကို ထိုးသွင်း ကစားလိုက်တော့သည်။
တေဇာမှာ ဂွင်းထုရုံမှလွဲ၍ မိန်းမနှင့် ပတ်သက်ပြီး တစ်ခါဆို တစ်ခါမှ တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် အတွေ့အကြုံ မရှိဘူးသေးပေ။ ခပ်ငြိမ်ငြိမ် အပေါင်းအသင်းတွေပဲ ရှိ၍လားမသိ၊ မာဆတ်တို့၊ ကေတီဗွီတို့၊ ဖာဘိတို့ မသွားဘူးသေး။ လက်တွေ့ အတွေ့အကြုံ မရှိသော်လည်း ငပိန်းလေး တစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပါချေ။ အိုင်တီခေတ် လူငယ်ပီပီ အင်တာနက်မှတဆင့် အောစာ၊ အောပုံ၊ အောကားများ နောကျေအောင် ကြည့်ဖူးပြီး ဖြစ်သဖြင့် တက်ကနစ် မျိုးစုံကို မျက်စိယဉ်နေပြီ။ နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့တွင် ဘယ်လိုလုပ်ရမည် ဆိုသည်ကို သူ့အတွက် အခက်အခဲကြီး တစ်ခုတော့ မဟုတ်ပေ။
တေဇာမှာ တကယ့်လက်တွေ့ စောက်ပတ်စစ်စစ်၊ အမှန်အကန်ကြီးကို ထိတွေ့ သုံးသပ်ခွင့်ရလိုက်သောအခါ၊ တစ်ကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်း ပူလောင်လာ၏။ သူအခု လျက်နေ၊ ကုန်းစုပ်နေသော၊ စောက်ပတ်ကြီး၏ ပိုင်ရှင်မှာ သူ့ကို မွေးထားသော အမေအရင်းကြီးဆိုတာ သိသိကြီးနှင့်ပင် စိတ်တွေ ဆူလောင်ပြီး ကာမရမ္မက်သွေးများ ပွက်ပွက်ထလာလေသည်။
“အားအဟင်း..ဟင်း…တေဇာ.. သားရယ်။ ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ…၊ တော်ပါတော့.. ရပ်တော့… အားးးးး မေမေ မနေတတ်တော့ဘူး…”
တေဇာက အခုအချိန်တွင် ဘယ်လိုတားတား ရမည့်ပုံ မပေါ်တော့ပါ။ သူ့အမေ စောက်ပတ်ကြီးအား စိတ်ရှိလက်ရှိ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆွဲစုပ်၊ ထိုးလျက် နေလေသည်။
တေဇာမော်က သူ့အမေကို ကောင်းကောင်း ဘာဂျာပေးနေသည်ကို ဓားပြအုပ်စုက အရသာခံ ကြည့်နေစဉ်၊ တစ်စုံတစ်ခုသော လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ဓားပြများ အာရုံပြောင်းပြီး အကြည့်များက ရွှန်းရတီဆီသို့ ရောက်သွားကြ၏။ ရွှန်းရတီမှာ ယခု အခန်းအလယ် သူ့အမေနှင့် သူ့အစ်ကိုဖြစ်သူတို့ နှစ်ပါးသွားနေသော နေရာနှင့်ဆိုလျှင် အနီးဆုံး နေရာမှာ ရှိသည်။ ဓားပြများက ရွှန်းရတီတစ်ယောက် ခြေထောက်ချင်းလိမ်၊ ပေါင်ချင်းလိမ်ပြီး မချင့်မရဲ တွန့်လိမ်နေသည်ကို တွေ့သွားလို့ ဖြစ်သည်။
သူ့အစ်ကိုဖြစ်သူ တေဇာက သူ့အမေ အေမီကြိုင်ကို စိတ်လိုက်မာန်ပါ ဘာဂျာပေးနေပုံများ၊ သူ့အမေက စိတ်လိုလက်ရ ပေါင်ကြီးတွေ ထောင်ကားပေးထားပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖြဲပေးထားပြီး ဖီလင်အပြည့်ဖြင့် အော်ညည်းနေသံများနှင့် သူ့အစ်ကို၏ တဆတ်ဆတ် တုန်လျက် တောင်မတ်နေသော လီးချောင်းကြီးကို အနီးကပ် မြင်နေရသဖြင့် ရွှန်းရတီမှာ သူ့စိတ်ကို သူငြင်းဆန်၍ မရအောင် စိတ်လှုပ်ရှားနေမိပြီ ဖြစ်သည်။ ရာဂစိတ်များ ထိန်းမရအောင် ထကြွလာ၏။ မထိန်းနိုင် မသိမ်းနိုင် သူမ၏ ပေါင်ကြားတစ်ခုလုံး စိုရွှဲလာသည်ကိုလည်း မိမိကိုမိမိ သတိထားမိသည်။ ထိုအခြင်းအရာကို မြင်သော ဓားပြများက….
“ဟဲ့ကောင်မလေး၊ အဲဒီမှာပဲ ဘာလို့ထိုင်နေမှာလဲ၊ ဒီကိုလာခဲ့… လာ”
သူတို့က ရတီ့ကို ဆွဲခေါ်ယူလာခဲ့ပြီး၊ ဦးအောင်မော်၏ ရှေ့တွင် ထိုင်လိုက်စေသည်။
“နင့်အဖေကို နဲနဲလောက် ကူညီပေးလိုက်ပါလား”
ဦးအောင်မော်မှာ မျက်နှာကြီးနီ၊ မျက်လုံးကြီး ပြူးလျက် အတင်းရုန်းကန်ပြီး၊
“မလုပ်နဲ့နော်.. အဲ့ဒီလိုလုပ်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ ကျုပ် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ”
“ခင်ဗျား ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း ဘဲကြီး၊ တော်ကြာနေ ကြိုက်လွန်းလို့ လျှာလည်သွားမယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ဓားပြများက ဦအောင်မော်ကို ဝိုင်း၍ ဘောင်းဘီ ဆွဲချွတ်ချပေးလိုက်ကြသည်။
“ဟား ဟားးးးး ဒီမှာကြည့်ကြစမ်း.. ပြောတော့ မလုပ်နဲ့.. မလုပ်ပါနဲ့တဲ့၊ လီးက တာဝတိ့သာကို ရောက်နေပြီ။ လာခဲ့.. နင့်အဖေဟာကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်စမ်း.. လိပ်လို နှေးမနေနဲ့ .. မြန်မြန်”
ဓားပြက ရွှန်းရတီကို သေနတ်ပြောင်းဖြင့် တွန်း၍ အတင်းခိုင်းနေသည်။ ရတီမှာ အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မော် မျက်နှာကို မော့ကြည့်၏။ မျက်လုံးတွေက မျက်ရည်တွေ စီးကျလျက်။ သူမမှာ ငြင်းပယ်နိုင်ရန် စွမ်းအား မရှိတော့ပေ။ သေနတ်ပြောင်း ၃ ခုက သူမ၏ မိသားစုဝင်များကို ချိန်ထားသည်လေ။
သူမရင်ထဲတွင် အကြီးအကျယ် စိတ်ထိခိုက်မှုနှင့် ကြောက်ရွံ့မှုများက ကြီးစိုးနေပေမယ့်၊ သံဒုတ်ကြီးကဲ့သို့ မာကြောပြီး ထွားကျိုင်းလှသော အဖေ့ လီးတံကြီးက မျက်နှာရှေ့တွင် တရမ်းရမ်း ရှိနေသောအခါ၊ သူမ၏ နှလုံးသားမှာ ပြုတ်ထွက်လုမတတ် ခုန်ပေါက်လျက်ရှိ၏။ ပူလောင်ဆူပွက် ဖိအားမြင့်မားလှသော သွေးများက တစ်ကိုယ်လုံး လှည့်ပတ် စီးဆင်းနေတော့သည်။
နောက်ဆုံး ရွှန်းရတီမှာ အလိုအလျောက်ပင် ကိုယ်ကို ငုံ့ကိုင်းလျက်၊ သူမ၏ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မော်၏ ဒစ်ဖူးကြီးနှင့် ညင်သာစွာ ထိလိုက်ပြီး ပါးစပ်လေးဟ၍ ငုံလိုက်တော့ရာ၊ နဲနဲချင်း၊ နဲနဲချင်းဖြင့် လီးတံကြီးမှာ ပါးစပ်နွေးနွေးလေးထဲတွင် ကုန်လုနီးပါး ဝင်ရောက် ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။