သိပ်ကြာခြင်တယ်မလား

သိပ်ကြာခြင်တယ်မလား

ဦးကျော်နိုင် နာရီကိုမြောက်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်သည်။ ညနေ(၃) နာရီပင်မထိုးသေး။ လက်ထောက်မန်နေဂျာ ခင်မောင်ထူးက သူ့ကား အင်ဂျင်ချတာ မပြီးသေးသောကြောင့် မိခင်ဖြစ်သူကို ဆေးခန်းပို့ရန်အတွက် ဦးကျော်နိုင်ရဲ့ ကားကို အကူအညီတောင်းထားသည်။ အလုပ်ကလဲအရေးတကြီးလုပ်ရန် အလုပ်ကလဲ မရှိတော့သည်ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ခါထဲ ရုံးဆင်းတာဘဲ ကောင်းမည်ဟုတွေးကာ ကားကို ခင်မောင်ထူးအား တစ်ခါထဲပင်မောင်းခိုင်းကာ ပြန်လာခဲ့သည်။ ခြံတံခါးရှေ့ရောက်တော့ ဦးကျော်နိုင်က ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ပြီး ခင်မောင်ထူးအား ကားကိုပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဦးကျော်နိုင်သည် စေ့ရုံသာစေ့ထားသော ခြံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာဝင်လာခဲ့သည်။ ခဏမျှလျှောက်လိုက်ပြီး ဦးကျော်နိုင်သည် အိမ်ကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရသော အချိန်တွင် စိတ်ထဲမှာ ထိတ်ပြီးသွားရသည်။ အိမ်တံခါးတွင်ခတ်ထားသော သော့ကပွင့်နေပြီး သော့တံက တန်းလန်းဖြစ်နေသည်။ လက်မှနာရီကြည့်ပြီး ဒီချိန်ဆို သားကကျူရှင်မှာပဲ ရှိဦးမည်။ ခါတိုင်းဆို သူပြန်လာပြီးမှ သားကပြန်ရောက်တတ်သည်။ အခုသူ ခါတိုင်းပြန်နေချိန်ထက်ပင် တစ်နာရီကျော် နှစ်နာရီနီးပါးစေားပြီး ပြန်ရောက်တာဖြစ်တော့ သားများ နေမကောင်းဖြစ်လို့ ပြန်ရောက်နေတာလားဟူသော အတွေးများက ဦးကျော်နိုင်ကို စိုးရိမ်ပူပန်မှုကို ဖြစ်စေပြန်သည်။ဦးကျော်နိုင်တို့မှာက သားအဖနှစ်ယောက်သာရှိသည် ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါက်တာမက သူတို့သားအဖနှစ်ယောက်ကို ပစ်ပြီး နိုင်ငံခြားသို့ အပြီးတိုင်ထွက်သွားသည်မှာသုံးနှစ်မျှပင်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဦးကျော်နိုင် အသက်သည် အခုမှ (၄၂)နှစ်သာရှိသေးသည်။ မိန်းမထွက်သွားတုန်းက (၃၉) နှစ်သာရှိသေးသည် အလုပ်အကိုင်နှင့် ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုတို့အပြင် ငယ်စဉ်ကပင် တစိုက်မှတ်မှတ် အားကစားလုပ်ခဲ့သော ဦးကျော်နိုင်က ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းဖြင့် ကျန်းကျန်းမာမာ သန်သန်စွမ်းစွမ်း ရှိကာ နောက်အိမ်ထောင်ပြုလျှင် ကောင်းကောင်းကြီးရနိုင်သော အခြေအနေတွင်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် သားဟူသော သံယောဇဉ်ကြောင့် သူ့ကိုလိုချင်သူတွေ ရှိနေလျှက်ကြားကပင် ဇွတ်မိတ်နေခဲ့ရသည်။ ဦးကျော်နိုင်တွင် တစ်ခါတစ်ရန် ရင်ထဲကမီးတောက်မတတ် ရမက်စိတ်တွေထန်နေတတ်ပါသည်။ ”သားများ နေမကောင်းလို့များလား” ဟူသောအတွေးကြောင့် ခြေလှမ်းကို ခက်သွက်သွက်လှမ်းကာ လာခဲ့သော ဦးကျော်နိုင်တစ်ယောက် သော့ပွင့်နေသောတံခါးရှေ့ရောက်တော့ ဆွဲဖွင့်ကာဝင်လိုက်သည်။ သားဖြစ်သူပြန်ရောက်နေကြောင်း ဦးကျော်နိုင် သိလိုက်ရသည်။ သားစီးနေကျဖိနပ် အပြင် မိန်းမစီးဒေါက်မြင့်ဖိနပ်တရံကို တစ်ဖက်နံရံနားတွင် တက်ဆက်တည်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ယောကျင်္ားသားချည်းဘဲနေသော ဒီအိမ်သို့ မိန်းမစီး ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်က ဘယ်ကရောက်တာလဲဟုစဉ်းစားရကြပ်သွားသည်။

ဒါသားဆီလာနေကျ သူ့သူငယ်ချင်းမလေး ဖြစ်မည်ဟုတွေးပြီး ဦးကျော်နိုင်သည် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ “ဟင်” ဧည့်ခန်းထဲတွင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရပါ။ ထိုအခိုက်မှာပင် ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်လျှပ်ရှိသော သားရဲ့အခန်းထဲမှ တိုးတီးသံလေးများ ကြားလိုက်ရသည်။ အသံက သားရဲ့အသံနှင့် မိန်းခလေးတစ်ယောက်ရဲ့အသံဖြစ်ကြောင်း ခွဲခြားသိလိုက်ရသည်။ သူတို့တိုးတီးပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သောကြောင့် စကားလုံးတွေကိုတော့ ဦးကျော်နိုင်သေခြာ မကြားရခြေ။ ဦးကျော်နိုင်ရင်ထဲတွင် စိုးရိမ်စိတ်နှင့် ကြည်နူးစိတ် နှစ်မျိုးလုံးဒွန်တွဲရောပြွန်ပြီး ခံစားနေရသည်ကို တွေ့နေရသည်။ ခြေကိုဖွနင်းကာ အိမ်ထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။သားအခန်းနှင့် ကပ်ရက်ရှိသော သူ့အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့လက်ထဲမှ အိတ်ကိုအခန်းထဲရှိ စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး အဝတ်တွေကိုချွတ် ပုဆိုးတစ်ထည်ကောက်လဲဝတ်ကာ အကျႌကိုပင် မဝတ်တော့ပဲ ဦးကျော်နိုင်သည် သူ့အခန်းနှင့် သားအခန်းကြားတွင် ကာထားသော ကျွန်းပြားနံရံသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ ထိုနံရံတွင် ခဲတံလုံးလောက် အပေါက်လေးတစ်ပေါက်ကို ညရေးညတာ ကိစ္စရှိလျှင် ကြည့်လို့ရအောင်ဖောက်ထားသည်။ နံရံနားတိုးကပ်လိုက်တော့မှ တစ်ဖက်ခန်းမှ ကောင်မလေးရဲ့ ဆည်းလဲသံလွင်လွင်လေးကို ကြားလိုက်ရသည်။ဦးကျော်နိုင်သည်အပေါက်လေးတွင် ဆို့ပြီးပိတ်ထားသော အဆို့လေးကို အသာဖြုတ်ပြီး တစ်ဖက်ခန်းသို့ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ” အို ” ဦးကျော်နိုင်သည် တစ်ကိုယ်လုံးထူပူသွားရသည်။ ကောင်မလေးသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လေးဖြစ်ကာအပေါ်ပိုင်းတွင် အဝတ်အစားကင်းမဲ့နေသည်။ ရုပ်ကလေးက ချစ်စရာကောင်းကာကြွေရုပ်ကလေးအတိုင်းပင်ဖြစ်သည်။ အိမ်သို့ မကြာခဏဆိုသလို သားနှင့်လိုက်ပါလာခဲ့ဖူးသူဖြစ်သောကြောင့် ဦးကျော်နိုင် ကောင်းကောင်းသိနေသည်။ ကောင်မလေးရဲ့ အသားလေးက ဝင်းမွတ်နေပြီး နို့အုံလေးက ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မထိရက်မကိုင်ရက် စရာလေးဖြစ်နေသည်။သားကလဲ အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းနှင့်ဖြစ်ပြီး ကောင်မလေးနို့ကို အားရပါးရ စို့နေသည်။ ဦးကျော်နိုင်မှာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားသည်။ သူတို့ကိုသွားပြီး အော်ငေါက်ရမလား ဒါမှမဟုတ် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးဘဲ နေရမလားဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့်လိုက်ဖက်လှသော စုံတွဲကို ဦးကျော်နိုင် မျက်လုံးများက ခွာမရဖြစ်နေသည်။ စောစောက စိတ်ဖြူစင်နေပေမယ့် အခုတော့ သားနှင့်ကောင်မလေး ချစ်တင်းနှောတာကို ကြည့်ချင်နေမိသည်။ သူတို့ကို အော်ငေါက်လိုက်ဖို့ကလဲ မကောင်းပါဘူးဟု တွေးလိုက်မသည်။ ခေတ်လူငယ်တွေဖြစ်ပြီး ခေတ်လိုပဲ အပြစ်ပြောလို့မရပေ။ ပြီးတော့ ဒီဟာက ဘဝပေးထားသော လူ့အခွင့်အရေးပင်ဖြစ်သည်။

သားကလဲ အသက်(၁၉)နှစ် ရှိပြီဖြစ်သောကြောင့် သူလဲလောကရဲ့ အရသာကိုခံစားချင်တဲ့ အရွယ်ရောက်နေပြီပဲလေ။ ပေါက်လွတ်ပဲစား မရှုပ်ရင်တော်ပြီဟု ဦးကျော်နိုင် တွေးလိုက်မိသည်။ “မောင် အရမ်းမလုပ်နဲ့နော် ဝင့်ဝါကြောက်တယ်” ကောင်မလေးက သားရဲ့ ဦးခေါင်းကို ပွတ်ပေးပြီးပြောလိုက်သည်။ ချာတိတ်မလေးက မာယာတွေများနေသည်။ ကြောက်သည်ဟုသာပြောသည်။ သူမက အပြုံးပင်မပျက်ပေ။ ကောင်မလေးရဲ့ နို့အုံတွေဟာ သားကြောင့်နီရဲ လာခဲ့သည်။ အသားဖြူသူမို့ ပိုသိသာလှသည်။ ကောင်မလေးရဲ့ နို့သီးလေးတွေက ထောင်လာသလို သူတို့အဖြစ်အပျက်ကိုကြည့်နေသော ဦးကျော်နိုင်သည်လဲ အာခေါင်တွေခြောက်ပြီး အသက်ရှူတာတွေ ပိုမြန်လာရသည်။လူ့ဘဝရဲ့ အကောင်းဆုံးအရွယ် ကြည့်လို့ အသင့်တော်ဆုံး အသွေးအသားတွေ ဆူဖြိုးဆုံး အရွယ်တွေမို့ စုံတွဲသည် ရှု့မငြီးအောင် လိုက်ဖက်ညီလှသည်။ ကောင်မလေးက နှနှငယ်ငယ်လေး အသက် (၁၆) နှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။ သားရဲ့လက်က ကောင်မလေးရဲ့ ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးများနှင့် ဆီးခုံမို့မို့လေးများဆီသို့ ဦးတည်ကာ သွားနေသည်။ အလွန်ငြင်သာပြီး ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေတာမျိုး မရှိပေ။ ကောင်မလေးရဲ့ ထဘီစကပ်လေးသည် ရှောကနဲ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ အတွင်းမှ အတွင်းခံလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ ပြားချပ်တင်းမာနေသော ဝမ်းဗိုက်အောက်မှ ဝင့်ဝါရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးသည် ခုံးပြီး မို့မို့လေးဖြစ်နေသည်။သူမရဲ့ခြေသလုံးတွင် ရှိနေသော ထဘီစကပ်လေးကို သားကလုံးဝကျွတ်သွားအောင် ဆွဲချွတ်ပြီး ကုတင်ခြေရင်းမှာပုံထားလိုက်သည်။ “မောင် ဝင့်ဝါကို လက်ထပ်ယူရမယ်နော် မောင်ပစ်သွားရင် ဝင့်ဝါတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သက်သေပစ်မှာဘဲ” “ဝင့်ဝါရယ် မောင့်ကို ယုံစမ်းပါ…မောင်မယူနိုင်ပဲနဲ့ ဘယ်မိန်းခလေးကိုမှ အခန်းထဲခေါ်မလာဘူး မောင်နားလည်ပါတယ် ဝင့်ဝါရယ် မောင့်အတွက်ကြောင့် ဝင့်ဝါ စိတ်မညစ်စေရဘူး” “မောင့်ဖေဖေကရောဟင်” “ဖေဖေက သဘောကောင်းပါတယ်…ပြီးတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မတရားမလုပ်ဘူး…သိပ်စည်းကမ်းကြီးတာ ဝင့်ဝါနဲ့ မောင်တို့အတွက် ဖေဖေကအကောင်းဆုံးစီစဉ်ပေးမှာပါ”သားသည် စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ဝင့်ဝါဆိုသောကောင်မလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အတွင်းခံဘောင်ဘီထဲ လက်လျှိုပြီး နိုက်ကာ ကိုင်နေသည်။ ကောင်မလေးက သိသိသာသာပင် သူမရဲ့ပေါင် နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကာ ကားပေးလေသည်။ “အဲ့လဲ ခတ်လူငယ်တွေများ” ဟုဦးကျော်နိုင် တွေးလိုက်မိသည်။ ဝင့်ဝါသည်သားရဲ့ ပုဆိုးကိုဖြေလိုက်ပြီး သူကလဲအားကျမခံပင် သားရဲ့အောက်ခံဘောင်းဘီထဲကို သူမရဲ့လက်ကလေးဖြင့် နှိုက်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေကြပြီး ရမက်လှိုင်းတွေကြွနေပြီဖြစ်ပါသည်။ သားကညှင်သာစွာဖြင့် ဝင့်ဝါရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ရွှေအိုရောင်အမွှေးလေးများသည် နေဝင်ဆည်းဆာရဲ့ အလင်းရောင်အောက်မှ ရွှေမျှင်လေးလိုဖြစ်နေသည်။

ပုဆိုးထဲမှ ဦးကျော်နိုင်ရဲ့ လီးကြီးမှာထောင်းခနဲ ကြွတက်သွားသည်။ ကောင်မလေးသည် အခုမှရှက်ပြီး ပေါင်ကိုစေ့ထားသည်။ သူမရဲ့မျက်စိတွေကိုလဲ မှိတ်ထားသည်။ သားသည်ကောင်မလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ညှင်သာစွာ နမ်းနေသည်။ ဒီလိုဖွဖွလေးနမ်းရင်းက သူ့ရဲ့ပါးစပ်ကိုမခွာတမ်းပင် စောက်ဖုတ်နားကပ်ထားသည်။ ကောင်မလေးကလဲ ခုဏတင်စိထားတဲ့ပေါင်ကို ဖြေးဖြေးချင်းဖြဲဟပေးနေသည်။ ကောင်မလေးရဲ့ကိုယ်လုံးတစ်ခုလုံး တွန့်လိမ်ကာနေသည်။ “အိုး မောင်ရယ် အဟင့်အဟင့်” ဒီတစ်ခါတော့ ဝင့်ဝါ မာယာလုပ်တာမဟုတ်မှန်း သိသာလှသည်။သူမရဲ့ အသံမှာ မချိမဆန့်ဖြစ်ကာ ဦးကျော်နိုင်ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲသို့ပင် ပျံ့လွှင့်လာရသည်။ ဝင့်ဝါသည် ကုတင်ပေါ်မှအိပ်ယာခင်းကို လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ပြီး သူမရဲ့ ဦးခေါင်းသည် ခါယမ်းကာနေသည် နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုလဲ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် ကိုက်ထားသည်။ “မောင်.မောင်..မောင်..အင့်.အဟင့်” ကောင်မလေးသည် သားရဲ့ခေါင်းကို သူမရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းနဲ့ ခွရင်း ဆတ်ခနဲကော့ပြီး အရုပ်ကြိုးပြတ်ငြိမ်ကျသွားသည်။ ခဏနေတော့မှ သူမရဲ့ပေါင်များသည် သားရဲ့ခေါင်းကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးသည် သားရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ရယ်နေသည်။ သားရဲ့ပါးစပ်တွင် ပြောင်လက်စိုရွဲပြီးနေသည် ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။သည့်နောက် သားကနွမ်းလျှစွာဖြင့် ဝင့်ဝါရဲ့ဘေးမှာ ဝင်အိပ်လိုက်တော့ ကောင်မလေးက ယုယုယယဖြင့် သားကိုနမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ပေကျန်နေသော အရာမျာကို ယက်ကာပေးသည်။ ဒီအချိန်မှာပင် သားသည် သူ့ရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်နှင့် ဖအေတူလီးကြီးဆက်ခနဲ ထွက်ပေါ်လာသည်။ နီညိုရောင်သန်းနေသော လီးကြီးသည် ဆက်ခနဲပင် လေထဲမှာယမ်းကာနေသည်။ လီးဒစ်ကြီးသည် ခရမ်းချဉ်လို နီရဲကာပြောင်လက်နေသည်။ “ဝင့်ဝါ ကိုယ့်ကိုချစ်ရင်” စကားပင်ဆုံးအောင်မပြောတော့ပဲ သားက သူ့လီးကြီးကို မျက်စပစ်ပြလိုက်သည်။ “ဟင့်အင်း.ဝင့်ဝါရှက်တယ်” ကောင်မလေးသည် ရှက်တယ်သာပြောသည် အိပ်ယာပေါ်မှ အသာထပြီး သားရဲ့လီးကို မရဲတရဲဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ လီးကြီးသည် သူမရဲ့လက်ထဲ မဆန့်မပြဲဖြစ်နေပြီး တစ်ဆတ်ဆတ်ဖြင့် ရုန်းကန်ကာနေသည်။ကြည့်နေရင်းက ဦးကျော်နိုင်ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲဖြစ်ကာ ခံစားသွားရသည်။ သူ့ရဲ့မျက်စိရှေ့တွင် ဝင့်ဝါလေးသည် သားရဲ့လီးဒစ်ကြီးအား သူမရဲ့ပါးစပ်လေးဖြင့် ငုံလိုက်သည်။ ဝင့်ဝါသည် ဦးကျော်နိုင် ရှိရာဖက်သို့ ဖင်လေးကုန်းထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကဟနေပြီး ပန်းနှရောင်အတွင်းသားလေးကို လှမ်းကာတွေ့မြင်နေရသည်။ “ဝင့်ဝါရယ်.သိပ်ကောင်းတာပဲ.အိုး.အား.ဝင့်ဝါ” သားသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ဒူးထောင်ထားပြီး ရင်ကိုကော့ ခေါင်းကိုမော့ပြီး မချိမဆန့် အော်ငြီးကာနေသည်။ဝင့်ဝါသည် ဖင်ကိုကော့ပြီး နောက်ကို ပစ်ထားသည့်အတွက် သူမရဲ့တင်သား အိအိလေးတွေမှာ အတိုင်းသားဖြစ်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် တွေ့မြင်နေရသည်။ တင်သားအိအိလေးတွေက ကွဲဟပြီး ပန်းနုရောင်သန်းနေသော စအိုဝလေးကို ရှုံ့ချီပွချီနဲ့ တွေ့မြင်နေရတော့ ဦးကျော်နိုင် ရင်ထဲတွင် ဘလောင်ဆူကာနေရသည်။ သားသည်အားမရပုံနှင့် ဝင့်ဝါရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့်ပေးနေသည် တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆယ်ချက် ဆယ့်ငါးချက် အားရပါးရဆောင့်ပေးရင်း ဝင့်ဝါရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ကာ လီးကို ဟိုးအာခေါင်ထဲရောက်အောင် ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။ ဝင့်ဝါ မရှူနိုင်မကယ်နိုင်ဖြစ်သွားကာ မျက်လုံးပြူးပြီး ဖင်တရမ်းရမ်းဖြင့် ရုန်းနေသည်။ သူမခမျာ မွန်းနေရှာမှာ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့်သားလည်း ဒီလောက်မရက်စက်ပါ။ သူ့သုတ်ရည်တွေပန်းထုတ်လို့ပြီးတာနဲ့ ဝင့်ဝါကိုလွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဝင့်ဝါသည် သူမပါးစပ်ထဲတွင် ရီးလေးခိုနေသော သုတ်ရည်ဖြူဖြူတွေကို လျှာနဲ့လျှက်ရင်းသိမ်းယူလိုက်တော့ သားကစိတ်မကောင်းဖြစ်ဟန်ဖြင့် တောင်းပန်သည်။ ဒီအတိုင်းဆို ဒီကောင်မိန်းမကြောက်ဖြစ်ကာ နဖားကြိုးအထိုးခံရမှာ သေချာပင်ဖြစ်ကြောင်း ဦးကျော်နိုင် တွေးလိုက်မိသည်။ “မောင် ဝင့်ဝါမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲဟင်” “မရှိနိုင်ပါဘူး ဝင့်ဝါရယ်” ”ဝင့်ဝါတော့စိုးရိမ်တယ်မောင် ဒီလိုနေရင် ကိုယ်ဝန်ရတတ်တယ်” “ဘယ်လိုနေတာလဲ ဝင့်ဝါရဲ့စကားကို ရှင်းရှင်းပြောကွာ” “လိုးကြတာ လိုးကြတာ ကဲ သိပ်ကြားချင်တယ်မဟုတ်လား” ကလေးတွေပျော်နေကြပုံကိုကြည့်ရင်း ဦးကျော်နိုင် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကို ပြန်ပြီးသတိရကာ ကြည်နူးနေရသည်။ ပြီးပါပြီ